Monday, August 31, 2009

EმიგრაციA

"ახლა როდისღა ჩამოხვალ, შვილო"-იცრემლება მოხუცი ქალი. არ ეყო შვილთან გატარებული ერთი თვე, ვერ უნაზღაურებს გრძელ წელიწადს. აეროპორტი სავესეა ასეთი ისტორიებით. ადამიანები მიდიან უკეთესი ცხოვრების, პირობების და არსებობის საძებნელად. მიდიან მარტო, ოჯახებით, სასწავლო ვიზებით, ბარდებიან ლტოლვილებად, რჩებიან არალეგალებად... სია საკმაოდ გრძელია, რომელსაც ერთი მიზნისკენ-საქართველოს დატოვებისკენ მივყავართ.

ჩემს თაობაში ყველას უნდა აქედან წასვლა (მეც). და ალბათ არ დაეთანხმება ბევრი ამ პოსტს. მეც არ დავეთანხმებოდი, ყოველ წელს ერთი და იგივე რომ არ ხდებოდეს: ივლისში დახვედრა, აგვისტოში გაცილება :| როგორი აუტანელია იმის გაფიქრებაც კი, რომ ყოფითობას ის ადამიანური ურთიერთობები ეწირება, რაც ყველაზე ძვირფასია. როგორი საშინელებაა შენი ადამიანები მაშინ არ გყავს გვერდით, როცა ყველაზე ძალიან გჭირდება, სულ გენატრება და სულ ზაფხულს ელოდები. ზოგი ზაფხულსაც ვერ ელოდება-ყველას არ უმართლებს და ევროპის რომელიმე ქვეყნის მოქალაქე სულაც ვერ ხდება.

ნეტა ჩვენც გვქონდეს ისეთი ქვეყანა, საიდანაც არავის დასჭირდება წასვლა იმის გამო, რომ ქართულ სისასტიკეს და ჯუნგლის კანონებს ვერ გაუძლო. ან ავდგეთ და ყველა სადმე ერთად წავიდეთ!!! საშინელებაა იმ ჯაჭვის გაწყვეტა, რასაც შენები ჰქვია :(

მენატრებით :*:*:*